nmri تأثیر ریپاگلینید بر تخمدان پلی کیستیک القاشده با تستوسترون انانتات در موش سوری نژاد

زمینه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک شایع ترین علت ناباروری ناشی از عدم تخمک گذاری در زنان بوده که یکی از راه های درمان این سندرم استفاده از داروهای حساس کننده به انسولین است. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی تأثیر داروی ریپاگلینید بر هیستومورفولوژی تخمدان پلی کیستیک است. مواد و روش ها: در این مطالعه القای تخمدان پلی کیستیک با تزریق تستوسترون انانتات به موش های نابالغ 5 تا 7 هفته ای در مدت 4 هفته انجام شد. سپس موش ها در دو گروه تقسیم شدند. گروه یک: کنترل بدون دریافت هیچ دارویی، گروه دو: داروی ریپاگلینید با دوز 30 میکروگرم به ازای هر سر موش دریافت نمودند. وزن بدن، نسبت وزن تخمدان به وزن حیوان، قطر تخمدان، تغییرات هیستولوژی تخمدان ها و ویژگی های بافت تخمدان با شمارش فولیکول ها موردبررسی قرار گرفت. برای این مطالعه از تست آماری تی تست استفاده شد (p£0.05.(t-test. نتایج: نتایج نشان می دهد که ریپاگلینید کاهش معنی داری بر وزن حیوان و قطر تخمدان داشت (p£0.05). ریپاگلینید همچنین باعث کاهش تغییرات تونیکا آلبوژینه، هیپرتکوز، تعداد اووسیت دژنره،، از هم گسیختگی و پیکنوزه شدن سلول های گرانولوزا و افزایش عروق خونی گردید. میانگین فولیکول های پریموردیال، پرایمری، پره آنترال، کیستیک و آترتیک در گروه ریپاگلینید نسبت به کنترل کاهش معنادار نشان داد (p£0.05). نتیجه گیری: ریپاگلینید می تواند آسیب های ناشی از تخمدان پلی کیستیک را جبران کند. توصیه می شود مطالعات بیشتری در این خصوص انجام شود